چند روز پیش همین عکس ها را نشانشان دادم، اول صبح بود، هدفم این بود کمی بخندند تا قدرت یادگیری‌شان بیشتر شود که همه‌مان با هم پرت شدیم به روزهای سرخوشیِ این چند ماه گذشته. به روزهایی که در کنارشان نفس کشیدم و دردشان، شد دردم...

من فکرنمی‌کردم که روزی معلم بشوم اما عکاس دیروز، حالا دوربینش شد شروع ارتباط با بچه‌های نسلی که تکنولوژی را بهتر می‌فهمند و دوست‌ دارند. من از همین وسیله کمک گرفتم، عکس‌های دونفره و چند نفره با بچه ها حس یک خانواده را انتقال داد و این شد که فکر میکنم دانش آموزانم در کنارم احساس امنیت می‌کنند.
من، پوریا ترابی؛ عکاس و معلم کلاس دوم ابتدایی دبستان شهدای کوهین، واقع در ۳۳ کیلومتری استان قزوین و این ها بخشی از عکس های سلفی من و دانش آموزانم در دو سال تدریسم است